29 Ocak 2012 Pazar

YAĞMUR MEVSİMİ

canım.... yağız'ım... bir yağmur mevsiminde geldin yanıma. baharların ilkini başlangıç sayar insanoğlu; sense sonlarından birinde başlangıç yaptırdın bize. eylülün güzel bir gününde ''merhaba hayat'' dedin... dedirttin... hep yürek sancıları çekmiş mevsimin bu ayları, hep öğrenegelmiş acıları. mutluluğun tadını damakta bırakan, çehreye tebessümler yaşatan hep ilkbaharlar olmuş... seninle öğrendim sonbaharın tadını... '' her mihnet kabulüm yeter ki gün eksilmesin penceremden'' diyerek başladım her güne. günüm de gecem de hep sendin, zamanla öğrendim.. penceremden giren güneş, gözümün önünden akan yağmur damlası, ötekine eş olmayan kar tanesi... hepsi ne kadar da sendin... yeterdin bana evet sadece sen yeterdin bana. nasıl da doyurdun beni hayata... sen ağladın ben anne oldum, sen güldün ben anne oldum, sen yürüdün ben anne oldum, sen koştun ben anne oldum, sen ''anne'' dedin, ben insan oldum... öpüyorum...